03 mei Burn-out in de liefde: het Chronisch Gebroken Hart. Mijn eigen verhaal.

Ik heb een boek geschreven over Het Gebroken Hart. Het boek is opgedragen aan de mannen van wie ik gehouden heb. Dat zijn er heel wat. Mijn eerste vriendje kreeg ik toen ik dertien jaar was. Tot mijn dertigste kende mijn liefdesleven enorme pieken en dalen. Als ik voor iemand ‘ging’ dan was hij het helemaal. Maar ik voelde me al snel benauwd en beklemd en dan zocht ik ruimte. Wist niet hoe ik kon blijven in de relatie zonder mezelf te verliezen. Ik werd door veel mensen gezien als hartenbreker. Niemand zag dat mijn eigen hart ook steeds mee-brak. Ik verwerkte het geen enkele keer en zocht opnieuw verbinding en troost in de armen van een nieuwe liefde. Stil staan bij mijn pijn kwam niet in me op.

Op zoek naar liefde

In mijn boek beschrijf ik hoe je als gastvrouw of -heer van je eigen herberg (naar het gedicht van de filosoof en dichter Rumi) steeds weer opnieuw bezoek krijgt van emoties. Wij mensen ervaren dagelijks emoties. Als je liefdesverdriet hebt of ander groot verlies dan wordt je herberg continu bestookt en bestormd door emoties. Angst, verdriet, boosheid, wanhoop. Veel mensen noemen het een rollercoaster van emoties. Die rollercoaster is soms zo moeilijk te verduren, dat het veiliger is om maar niet te voelen. Ook het ‘niet voelen’ is een gast in je herberg. Ik noem deze gast De Verdover. De Verdover heeft veel verschijningsvormen. Soms voelt het als watten in je hoofd en ‘ben je er even niet’. Andere keren wil je vluchten. In net iets te veel drinken, Netflix, het werk, en in mijn geval: in de armen van een nieuwe liefde. De pijn wordt dan afgedekt met grenzenloosheid, nieuwe opzwepende gevoelens, de roes van hoop en ja, van liefde. Want steeds opnieuw voelt het heel echt en heel serieus.

Relatieverslaafd, rebound of een Chronisch Gebroken Hart?

Door mijn ervaring met het werken met mensen met een gebroken hart, weet ik dat de gast De Verdover bij heel veel mensen op deze manier zijn vorm krijgt. Tegenwoordig zou je het misschien ‘relatieverslaafd’ noemen of heel oneerbiedig een ‘rebound’. In onze maatschappij wordt hier dubbel op gereageerd. Veel mensen zien het als de ideale manier om een ex te vergeten. Anderen vinden het schandalig en niet kunnen. Mijn ervaring was destijds dat de omgeving vooral reageerde met onbegrip en zelfs veroordeling, uitzonderingen daargelaten. Ik neem niemand iets kwalijk. Hoe zouden mijn vrienden mij kunnen begrijpen als ik mezelf niet eens kon bereiken? Ik veroordeelde het zelf ook en deze zelf-afwijzing bracht me nog verder van huis. Want wat deed ik met pijnlijke gevoelens? Juist. Ik ontwikkelde een Chronisch Gebroken Hart.

Burn-out

Het is alweer zo lang geleden dat ik de beslissing nam om me nooit meer aan een man te verbinden. Ik ontdekte, dat een mens van een Chronisch Gebroken Hart burn-out kan raken. Ik was helemaal op en wilde niets meer. Had het gevoel mensen alleen maar pijn te doen in de liefde. Zat apathisch thuis en voelde me leeg en triest. Niet voor even, maar maanden.

Hechting en onthechting: de Liefdescirkel

Ik moet denken aan de woorden van de Deense filosoof Kierkegaard. Hij stelde dat het leven altijd voorwaarts geleefd wordt, maar pas achterwaarts begrepen kan worden. Hoe waar is dat gebleken voor mij. Ik heb hulp gezocht en gevonden. Het eerste wat ik leerde was liefdevol te leren kijken naar mezelf. Ik leerde mijn mechanisme van Verdoven kennen en kon deze ontmoeten als een gast in mijn herberg. Toen pas kon ik een rode draad ontdekken, die een begrijpelijke en heldere cirkel trok. De cirkel die de stappen in een menselijk hechtings- en onthechtingsproces met elkaar verbindt. In mijn boek noem ik dit de ‘liefdescirkel’. In mijn leven en dat van mijn familie waren een hoop cirkels niet rond. Er was zoveel verlies, dat rouwen een ondoenlijke zaak leek. Vanaf het moment dat ik relaties kreeg werd het steeds ondoenlijker; het stapelde op. Tot het moment van mijn burn-out door het Chronisch Gebroken Hart.

Ware liefde

Intussen is mijn hart geheeld en stroomt de liefde met en voor mijn geliefde alweer 20 jaar. Juist tijdens mijn burn-out door het Chronisch Gebroken Hart kwam hij in mijn leven. Maar ik zag hem nog niet staan. Voordat ik me durfde en kon verbinden moest mijn hart eerst helen, echt helen. Alle emoties zijn op bezoek geweest in mijn herberg, keer op keer, en oud verlies kreeg langzaam plek. Ik leerde mezelf liefhebben en vanuit deze liefdevolle verbinding met mijn partner verbinden.

Mijn collega Patrice Nieuwenhuijs schreef in een recensie na het lezen van mijn boek: ‘Het hart moet keer op keer breken om uiteindelijk de helderheid te verwerven over wat werkelijke liefde is.’ Ik zie ‘werkelijke liefde’ dan als ongewapende liefde.

To all the men I loved before…*

En de mannen die ik liefhad? Het lag niet aan hen. Er was zoveel liefde. Mijn Gebroken Hart nam ik al mee. Het is aan deze mannen dat ik mijn boek heb opgedragen.

Petra

In haar boek Liefdesverdriet – zeven bijzondere ontmoetingen met jezelf werkt Petra aan de hand van de metafoor van de Herberg het proces van het verwerken van liefdesverdriet uit.

*Davis, H., en Hammond, A., ‘To all the girls I loved before’ (1975).