Waar we in het vorige artikel via de vader keken, kijken we nu naar het meisje. Want dat ben jij als je liefdesverdriet hebt.

Bijna niemand kan goed hulp vragen, ook niet bij liefdesverdriet verwerken

Petje af voor dat meisje aan het klimrek. Ze is kristalhelder in haar hulpvraag, windt er geen doekjes om en als de hulp niet meer nodig is, bonjourt ze haar vader zonder blikken of blozen weg. Waarschijnlijk is dat voor jou helemaal anders.

Ook jij bungelt aan een klimrek, bang om te vallen, vastbesloten om verder te komen. Maar voordat jij om hulp vraagt moet je echt aan een paar langzaam wegglijdende vingerkootjes hangen. Alleen maar zeggen ‘Ik heb je nodig’ voelt niet goed. Wat moet die ander daar nou mee? Wat is dat nou voor vraag? Waarmee? Kastje ophangen? Uithuilen? Wat? ‘Ik heb je nodig,’ pffft, ze zien je al aankomen.’

Vreemd hè, dat je je als hulpvrager bekommert om hoe de ander jou kan helpen. Je hebt bijna het gevoel dat je precies moet kunnen vertellen wat er aan de hand is en wat je nodig hebt voordat je iemand om hulp vraagt. En laat dat bij liefdesverdriet nu net het meest ingewikkelde zijn. Je gevoelens zijn zo onvoorspelbaar en negen van de tien minuten weet je ook niet wat je nu eigenlijk wilt.

Veel mensen kunnen sowieso geen hulp vragen en bij liefdesverdriet verwerken al helemaal niet

Want je wil toch liever niet tot last zijn. Waarschijnlijk is dit in het begin allemaal geen probleem. Dan ziet iedereen de scherven van je gebroken relatie liggen. Dan ben je officieel zielig en hoef je niet om hulp te vragen.

Maar als het eerste puin geruimd is en het stiller wordt… en je geen ‘kan ik iets voor je doen’-appjes meer krijgt. Dan gaat het malen in je hoofd. Je leest het als betekenisvol. Gelijk hebben ze. Daar kom jij weer, met precies hetzelfde verhaal. En, denk je bij jezelf, ze hebben gelijk ook. Wat moeten ze nou met jou? Wat valt er nou te helpen?

Je beantwoordt de stilte met stilte. Je trekt je terug. Een gewond dier.

Terwijl de kans groot is dat de mensen die je liefhebben, je maar wat graag helpen. Dat ze, om welke reden dan ook, stiller zijn, wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Ze hebben alleen een haakje nodig. Een vraagje: ‘Ik heb je nodig.’

Wispelturig zijn met het verwerken van liefdesverdriet

Het kan ook zijn dat je dat meisje ziet en denkt: ‘Ugh, kan ze niet gewoon duidelijk zijn? Need you, of Don’t need you – make up your mind!’ Je zou zelf ook tureluurs worden van een vriend die de hele tijd van vraag verandert. Wel helpen, niet helpen. Wel samen een uitje, op het laatste moment afzeggen. Niet kunnen en dan ineens voor je deur staan. Je zou het knap vervelend vinden.

Tenminste… zou het echt zo erg zijn? Of meer een onhandigheidje. Iets dat nauwelijks je dag verandert, hoe je je voelt, of wat je van die wispelturige vriend denkt. Is onduidelijkheid, vaagheid of veranderlijkheid echt zo erg? Of maak je dat er in je hoofd van?

Daarbij, wie ben jij om dat voor die ander te beslissen? Is het niet ontzettend betuttelend om voor een ander te besluiten wat ze wel of niet van je kunnen hebben? Zou je dat niet beter aan hen moeten overlaten?

Drie supersimpele lessen van een meisje aan een klimrek

1. Accepteer dat de manier waarop je om hulp vraagt misschien onhandig, onvolledig, raar of zelfs onbegrijpelijk is. Maak het jezelf ook niet te moeilijk. Zeg ‘help’ en vanaf dat moment komen jullie er samen wel uit.
2. Zeg ‘help’, sowieso, zeg het zo vaak je kunt. Zeg het tegen de mensen die je liefhebt. Je vraag is een geschenk voor iedereen die dichtbij je staat en zo graag iets voor je doen.
3. Zeg ‘nee dank je’. Zelfs al riep je vijf minuten geleden nog ‘Help mij, help mij’, als het nu niet meer hoeft, dan hoeft het niet meer. Ook als je beloofd had mee te gaan naar de film, gezellig ergens een hapje te eten of die zondagmiddagse boswandeling te doen.

En als ik nou helemaal geen hulp wil bij het verwerken van mijn liefdesverdriet?

Als je echt geen hulp wilt, weiger het dan. Je bent niemand iets verschuldigd. En mocht je plots toch iemand nodig hebben: vraag het dan. Ook al heb je net de hulp van diegene afgewezen.

Niemand kan het alleen. Leven niet en liefdesverdriet ook niet. De mensen die je dierbaar zijn, staan klaar voor je. Je hoeft ze niet te helpen jou te helpen. Je hoeft hun hulp alleen maar aan en uit te zetten: ‘I need you’, ‘I don’t need you’ – dat is alles. Maar je moet dat wel doen. Duidelijk zijn en erop vertrouwen dat die ander je ook echt kan helpen.

Petra