Derde Gast: de Boze

‘Ik zie niks en ik hoor niks
Mijn hoofd zit vol met smart
Ik voel alleen het bloeden
Het bloeden van mijn hart ‘

(Uit: De Dijk, Bloedend Hart)

‘‘Je voelt de pijn, dus je huilt. Dat is ook een van de functies van het verdriet dat je hebt: de pijn eruit laten komen. … Je tranen helpen mensen om jou te helpen. Als je huilt, snapt iedereen het, en weten ze wat hen te doen staat. … Dit soort momenten zijn van jou en iedereen is er voor jou.’ (Uit: Liefdesverdriet, blz 133, Petra van der Heiden)

Het heet liefdesverdriet. Dus natuurlijk heb je verdriet. Nogal wiedes. Zou je denken. Voor veel mensen is het uiten van verdriet ongelofelijk lastig. Verdriet, zelfs zo overdonderend als een gebroken hart, maakt ongemakkelijk, het past niet bij je. En dus wordt het weggestopt, afgezwaaid, of afgedaan met gemeenplaatsen. Daarbij wil je niet dat die ander nog zo’n effect op je heeft. Je gunt ze jouw tranen niet.

Of het nu komt door de cultuur waar je in leeft of vandaan komt. Of je familie. Of je verleden met het verwerken van verlies. Of je eigen botte koppigheid. Het enige negatieve effect van de gast Verdriet is dat je haar niet toelaat, niet voldoende aan het woord laat, of afkapt met een ‘zo, dat lucht op’ – en er dan niets mee doet.
Veel sterkte gewenst. Lieve groet van Petra