23 apr LIEFDESVERDRIET EN HOE JE OMGAAT MET PIJN | Deel 3: LIEFDESVERDRIET EN CONNECTIE

Liefdesverdriet en hoe je omgaat met pijn

Dit is een serie blogs waarin ik wat dieper in ga op de pijn van liefdesverdriet. Met een algemene bespiegeling over pijn, een onderzoek naar de kiem van jouw pijn en de manieren waarop de pijn je steunt en in de weg kan zitten. Als je meer wilt weten over het verwerken van liefdesverdriet, dan kun je bijvoorbeeld mijn boek ‘liefdesverdriet’ lezen.

Deel 3: Liefdesverdriet en connectie

Laat ik eens een stripfiguur uit een televisieserie citeren. In de serie WandaVision verwerkt Wanda Maximoff, beter bekend als Scarlet Witch, de dood van haar geliefde met de naam Vision. Dat doet ze, zoals het een heks betaamt, door met al haar toverkracht de wereld te scheppen die zij nodig heeft. Ze krijgt in de serie alle gasten die ik in mijn boek beschrijf op bezoek. Maar vooral: ze schept een wereld waarin haar geliefde Vision nog bij haar is. Op een hoogtepunt in het verhaal helpt hij haar om haar pijn beter te plaatsen en te kunnen begrijpen. Hij zegt: ‘wat is rouw, anders dan liefde, volhardend?’ Of anders gezegd: een liefde die niet zomaar opgeeft. Een liefde die niet kan stoppen.

De pijn van liefdesverdriet is voor een deel die pijn. Het verlies van een verbinding die je had. Een connectie. Iemand waaraan je gehecht was. Dat vinden en je verbinden zit in ons dna. We zijn sociale wezens. We kunnen niet overleven in ons eentje. We hebben anderen nodig. Dus, of je het wilt of niet: je bent van emotionele connecties afhankelijk van je wieg tot aan het graf. Onderzoek wijst uit dat mensen die betekenisvolle connecties hebben met anderen gezonder zijn, beter herstellen na ziekte, ouder worden, en aangeven zich gelukkiger te voelen dan mensen die geen betekenisvolle connecties hebben.

Een liefdesrelatie is in een van de belangrijkste en meest bepalende verbindingen die je in je leven zult maken. Het gemis van die connectie is groot, de eenzaamheid van dat verlies intens. Om nog maar eens iemand te citeren, Vasalis, in Sotto Voce: ‘En niet het snijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn.’

We hebben elkaar nodig. Je verbond je aan mensen, nam afscheid van velen. Het hoort erbij. En met die vele afscheiden, ontwikkelde je ook jouw unieke beleving van hechting. Jouw unieke beleving van pijn. Van afgesneden zijn. Van jouw liefde, volhardend. Het begon al jong, in het hechtingsproces met je ouders en opvoeders, andere familie of mensen die een grote rol in je jonge leven speelden. Mensen die vertrokken. Mensen die je verdriet deden. Dan, je vrienden en jonge liefdes, welke connecties legde je aan, hoe ging je om met de verliezen die je daar opdeed? Mensen verbinden en nemen weer afscheid, een heel leven lang. Het afscheid nemen hoort er evengoed bij als het verbinden. Verbinden vinden we over het algemeen plezierig, en zoals ik hiervoor al beschreef: het is een noodzaak. Afscheid nemen en verliezen, dat is andere koek. Hier komt pijn bij vrij. Dit begint al heel jong: in het hechtingsproces met onze ouders.

Daarover meer in het volgende deel van deze serie.

Help jezelf en praat er over

Zoveel mensen, zoveel rouwprocessen. Elk proces is anders omdat elk mens anders is. Ik hoop dat ik met deze blogs wat inzicht kan geven in de onderliggende mechanismen die te maken hebben met de manier waarop wij mensen met verlies omgaan. Mijn boek is een praktische handleiding waarmee je, na een scheiding, door de verschillende emoties kunt navigeren op weg naar uiteindelijke aanvaarding. Praat er ook over met mensen om je heen, deel je inzichten en emoties. Hoe je navigeert en hoe lang dat duurt, is persoonlijk en hangt samen met wie jij bent. Ik wil ook graag benadrukken dat de mensen om je heen, dit blog en mijn boek goede manieren zijn om je daarin bij te staan, maar dat als je vastloopt je het beste terecht kunt bij een in liefdesverdriet gespecialiseerde psycholoog waar je je goed bij voelt.

Sterkte, Petra