Vanaf de dag
dat ik mensen zag
lag ik liever in de grond.
Maar zeg me: Ach!
Wie troost dan ’s nachts
mijn bange, witte hond?

Op zoek naar innerlijke ruimte

Ik bestudeerde in die tijd ook werken van Sartre. Toegegeven, die boeken gingen mij wel een beetje boven mijn scholierenpet, maar het was de sfeer die het werk van Sartre neerzette die bij me aansloot. ‘De hel, dat zijn de anderen’. Gezellig.

De ziekte van mijn moeder en het dreigende verlies dat daarmee samenhing waren te groot om volledig binnen te laten komen. Poëzie en proza over verlies en eenzaamheid gaven mij ruimte, gaven woorden aan mijn somberheid en hielpen mij om mezelf te ontmoeten, te herkennen en te troosten.

Een gedicht kan het onuitspreekbare begrijpelijk maken

Een gevoel waarvoor geen woorden bestaan. Ken je dat?

Poëzie kan, net als een beeld, een schilderij, of muziek iets in je laten resoneren dat je bekend voorkomt. Een gevoel dat niet in woorden uit te drukken is.

Toen ik besloot om een boek te schrijven over liefdesverdriet wist ik dat ik dat nooit met ‘platte woorden’ zou kunnen doen. Er was een ruimte nodig, een veilige plek, een speelveld waarbinnen de beleving van liefdesverdriet plaats kon hebben.

De Herberg

Dit mens-zijn is een soort herberg
elke ochtend weer een nieuw bezoek.
Een vreugde, een depressie, een benauwdheid,
een flits van inzicht komt
als een onverwachte gast.
Verwelkom ze, ontvang ze allemaal gastvrij!
Zelfs als er een menigte verdriet binnenstormt
die met geweld je hele huisraad kort en klein slaat.
Behandel dan toch elke gast met eerbied,
misschien komt hij de boel ontruimen voor extase…
De donkere gedachte, de schaamte, het venijn,
Ontmoet ze bij de voordeur met een brede grijns
en vraag ze om erbij te komen zitten.
Wees blij met iedereen die langskomt.
De hemel heeft ze stuk voor stuk gestuurd
om jou als raadgever te dienen.

Een mooi gedicht. En ook nuttig. Want het heeft als metafoor intussen al honderden cliënten en lezers van mijn boek geholpen om hun liefdesverdriet te verwerken.

Hoe dit gedicht betekenis vindt in een proces van helen

De herberg verbindt het blijvende met het veranderende

Het verbindt de gastvrouw- of heer (jij) met de gasten die komen en gaan. Jij blijft hier, als een rots in de branding. Je gaat nergens heen. Je bent thuis.

De ontmoeting staat centraal

Als gastvrouw of -heer ontmoet je je gasten, die in de vorm van een emotie of een ‘staat van zijn’ jouw herberg bezoeken. Zo maak je verbinding met jezelf. Over het belang van de relatie met jezelf bij liefdesverdriet schreef ik een artikel; hier kun je het lezen.

Een herberg is voor iedereen open

Sluit je de deuren voor gasten? Ze blijven op de deur kloppen, komen binnen door kieren en gaten. Blokkeer je bijvoorbeeld je boosheid? Dan word je misschien cynisch of hard.

Vaste klanten en vreemde gasten

Sommige gasten zijn bekenden van je. Ken je bijvoorbeeld gast ‘verdriet’ goed, of ‘bang’? Anderen zijn vreemde gasten in je herberg. Veel mensen kunnen bij het ervaren van liefdesverdriet bijvoorbeeld maar moeilijk wennen aan boosheid of schaamte.

Een gastvrije houding – jij bepaalt de sfeer

Aan de gastvrouw of -heer in jou de taak om alle gasten gelijk te behandelen en niemand de deur te wijzen. Is er weerstand? Dan is dat je nieuwe gast.

De rollen zijn helder

Als er veel emoties tegelijk zijn, dan kan dat chaotisch aanvoelen. Doe als gastvrouw of -heer een stapje naar achteren en kijk je de herberg in. Jij bent de vaste factor, die naar de chaos kan kijken. Zo creëer je een beetje afstand tussen jezelf en je emoties. Chaos is trouwens ook een gast 🙂

Verhalen worden gedeeld in de herberg

Dan nodig je de aanwezige gasten uit aan tafel en luister je naar hun verhaal. De verhalen, beelden, fragmenten; ze vertellen de geschiedenis van jouw leven. De mooie dingen, maar ook de scheuren, de beschadigingen en de pijn. In het licht van die verhalen begrijp je jezelf steeds beter.

Gasten hebben je nodig

En wat ze nodig hebben, dat vertellen ze ook: een luisterend oor en een liefdevolle houding.

Blijf onbevooroordeeld in de horeca

Je kunt je vergissen in een gast. Zelf was ik ooit bang voor boosheid. Ik blokkeerde mijn herberg voor deze emotie omdat ik bang was voor de heftige energie die deze gast teweegbracht. Intussen weet ik dat boosheid levenskracht is en ruimte creëert om tot bloei te kunnen komen.

Je wordt wijzer

Zo worden vreemde gasten bekenden en leer je jezelf kennen en liefhebben. Een van mijn leermeesters zei ooit tegen mij: alles wat je leert kennen van jezelf, dat ben je niet. Er is altijd meer.

Ik ben heel blij dat ik al zoveel mensen heb kunnen helpen bij het verwerken van liefdesverdriet. Hierbij ben ik Rumi veel dank verschuldigd.

Omdat in de horeca ook nog wel eens wat genuttigd wordt eindig ik met een knipoog met een gedicht van de man met wie ik dit stukje ook opende, Levi Weemoedt.

Rijk Verleden

Ik was dronken toen ik je ontmoette
Ik was dronken toen ik je verloor
Wat kan er nog een hoop gebeuren
Tussen twee dronkenschappen door

Petra van der Heiden